Hey mooie ziel,

Als klein kind wist ik al dat ik mensen wilde helpen.  Ik wilde van de wereld een betere plaats maken.  Dat vertaalde zich in een studie maatschappelijk werk en criminologie waarbij ik voornamelijk werkte in de gedwongen hulpverlening.  Het was voor mij altijd zeer belangrijk om de persoon en de ziel achter het wangedrag of de misdaad te zien.

Binnen de traditionele hulpverlening botste ik echter op de grenzen van de vrijwilligheid alsook op de grenzen van een traditioneel georganiseerde maatschappij die niet voldoende ingericht is voor alleenstaande werkende moeders.  Gedurende mijn hele professionele leven had ik met mijn voeten in de modder van de maatschappij gewerkt, voor de 100^ste keer klaar gestaan voor wie het nodig had.  Maar toen ik zelf in een kwetsbare positie terecht kwam, kon ik op geen enkele ondersteuning rekenen.  Bovendien werd ik op mijn job geconfronteerd met een zwaar familiedrama en ik geraakte zwaar gedesillusioneerd.  Ik verloor het geloof in de fundamentele goedheid van de mens.  Ik beleefde de ‘donkere nacht van de ziel’.  Alle energie was uit mijn lijf en leven gelopen.

Ik ontdekte dat ik mijn ware zelf veel te lang had genegeerd.  Ik had mijn eigen noden verwaarloosd en mijn spirituele gaven verworpen.  Ik zorgde voor de hele wereld behalve voor mezelf.  Dus ik startte noodgedwongen een reis.  Een reis terug naar de essentie van mezelf, van mijn ziel.  Een reis van zelfheling, waarbij ik opnieuw moest ontdekken hoe ik mijn energielevels moest managen, waarbij ik als hoogsensitieve empathica o.a. mijn helderziendheid en heldervoelendheid moest leren erkennen en zelfzorg hoog in het vaandel moest dragen.  Deze gaves komen nu allemaal bij elkaar in het werk dat ik doe.  Hierdoor is het voor mij mogelijk om meteen verbinding te maken met de essentie van de ziel van mijn cliënten zodat zij in staat zijn tot transformerende ervaringen.